Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Περί τέχνης...

“Ο Λυπημένος δεν έδειχνε λύπη, αλλά το πρόσωπό του είχε μιαν έξαψη και προκαλούσε τρόμο. Αλλά εκείνο που προκαλούσε τρόμο, προκαλούσε δέος, η πελώρια αμφίεσή του. Ο Λυπημένος είναι στολισμένος εκθαμβωτικά. Ποτέ άνθρωπος στον κόσμο δεν στολίστηκε τόσο και δεν παρουσιάστηκε. Σαν ένας πύργος από αστραφτερά υφάσματα και τεντωμένα. Κεραίες και σκαλωσιές στηρίζουν την πελώρια του πρόσοψη. Σαν ένα πλατύ κι ορθωμένο λοφίο, λύγιζε προς τα πίσω και ταλαντευόταν σε κάθε κίνηση του Λυπημένου. Έχει διάμετρο ως δέκα μέτρα κι από τις άκρες ανέμιζαν ξεσκισμένα λάβαρα και φυλαχτά, κολλημένα σαν μαγνητισμένα, δυσδιάκριτα και τρομαχτικά πράγματα και ράκη ζώων και ανθρώπων και όλα μαζεμένα με μια μανιασμένη φιλαρέσκεια και συνέχεια να ξεκολλάν και πέφτουν καταγής και χαμηλά διακρίνεται το τρομερό του πρόσωπο. Κι όλο εκείνο το τέμπλο που βάδιζε, έκρυβε και σιγά σιγά αφανιζόταν, λες και το φως της μέρας να έτρωγε σιγά σιγά εκείνο το υπερφυσικό και υπέροχο ανθρώπινο ικρίωμα.”

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο Λόγος της Τέχνης, μια πελώρια αμφίεση, το υπερφυσικό και υπέροχο ανθρώπινο ικρίωμα με κολλημένα πάνω του κομμάτια από τον κόσμο. Αλλά εκείνο που πάνω απ όλα χαρακτηρίζει τον Λόγο της Τέχνης, είναι ότι πάει να γίνει πάντα υπερανθρώπινος και υπερσωματικός. Μια δηλαδή στο έπακρο διεσταλμένη ανθρώπινη μορφή, που είναι έτσι μεγεθυμένη ώστε να τη δει μάτι που να μην είναι ανθρώπου.
Εάν το αίτημα των φυσικών και φιλοσοφικών αναζητήσεων του ανθρώπου είναι να εννοήσει ο άνθρωπος τον κόσμο, η Τέχνη αντιστρέφει αυτό το αίτημα. Το τρομαχτικό αίτημα που θέτει η Τέχνη είναι να εννοηθεί ο άνθρωπος από τον κόσμο…

Γιώργος Χειμωνάς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου