Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου , Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους , Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει , Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα . Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο , Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού , Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου , θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο . Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου , Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου , θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου . Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως , Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά , όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά. Pablo Neruda